Μπορώ να πω με χαρά πως τα τελευταία χρόνια που διανύει η Ελληνική μουσική, είναι όλο και πιο ανατρεπτικά. Όλο και πιο...σημερινά! Ξεχωρίζει ως σημαία αυτής της αλλαγής η επανάσταση που έφεραν οι pop/rock καλλιτέχνες και συγκροτήματα.
Το μονοπώλιο του ελαφρολαϊκού χάνει όλο και περισσότερο έδαφος και οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα του χώρου της rock αυξάνονται, πληθαίνουν και καταλαμβάνουν όλο και περισσότερα σημεία στον χώρο της live νυχτερινής διασκέδασης. Το μεγάλο μπαμ έγινε απο τους Onirama, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως για να γίνουν οι νεαροί Θεσσαλονικείς μόδα, χρειάστηκαν ένα χέρι βοηθείας απο έναν απο τους πιο γνωστούς εκπρόσωπους του χώρου που εδώ και τόσα χρόνια δεν έδινε ευκαιρία σε καμία άλλη μουσική να λάμψει. Ο ελαφρολαϊκός Αντώνης Ρέμος έδωσε την απαραίτητη ώθηση, η οποία ενισχύθηκε και δεν καταλάγιασε σύντομα, χάρη στον πετυχημένο live χώρο στον οποίο εμφανίστηκαν έπειτα. Ειρωνικό, δεν νομίζετε; Στην μεγάλη αυτή αλλαγή πόνταραν και οι δισκογραφικές εταιρείες των οποίων τα στελέχη είναι γνωστό πως δεν έχουν ούτε την ικανότητα, ούτε την εξυπνάδα να ξεκινήσουν τέτοιου είδους αλλαγές. Αυτό που κατέχουν όμως είναι την μέθοδο του τσακαλιού. Αφού είδαν την συνταγή να πετυχαίνει όρμηξαν μονομιάς να πάρουν μερίδιο αυτής της ξανα αναδυόμενης αγοράς, μιας και η βασική τους αγορά – το ελαφρολαϊκό – τα τελευταία οκτώ χρόνια τους έχει κάνει να χάσουν τον ύπνο τους.. Έτσι, είδαμε σύντομα πολλά συγκροτήματα να λαμβάνουν δισκογραφικά συμβόλαια, να εμφανίζονται σε εκπομπές υψηλής ακροαματικότητας και το σημαντικότερο να κατάφερνουν να γεμίζουν χώρους διασκέδασης.
Στην νέα αυτή μουσική στροφή του ελληνικού κοινού έδωσαν ακόμη περισσότερη ώθηση τα ελληνικά Hip Hop συγκροτήματα. Μετά το παλιότερο μπαμ του ελληνικού σκληροπυρινικού Hip Hop, το στοίχημα της επιβιώσης κατάφεραν να κερδίσουν τα συγκροτήματα που μας κάνουν να χορεύουμε, και όχι οργισμένοι teenagers που συνεχίζουν να μιλούν για τις άδικες γκρίζες κοινωνίες. Το ελληνικό κοινό έχει ξεπεράσει το εφηβικό σκληροπυρινικό Hip Hop και διψά για sexy, fun R&B. Και αυτοί που μπορούν και το προσφέρουν, αυτήν την στιγμή βρίσκονται στα playlists των μεγαλύτερων mainstream ραδιοφώνων της χώρας, παρέα με τον Φοίβο, τον Ρέμο και τον Πλούταρχο.
Η πίτα ολοένα και μεγαλώνει για τα νέα αυτά ρεύματα παρασύροντας τους νεαρούς θαμμώνες live χώρων και στερώντας τους απο τους μεγαλοεπιχειρηματίες των μπουζουξίδικων. Όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας που λέγεται μπουζουξίδικο άρχισαν να λυγίζουν. Έτσι, βλέπουμε το single της Μάρως Λύτρα να γίνεται με την συμμετοχή του rapper TNS. Την Πέγκυ Ζήνα να στήνει ένα ολόκληρο live πρόγραμμα και ένα νέο album επάνω στην αισθητική του νέου pop/rock hit maker Γιώργου Σαμπάνη. Την Δέσποινα Βανδή να παίρνει ως support group τους Goin’ Through για να την πλαισιώσουν στις καλοκαιρινές της συναυλίες. Το αυθεντικό όμως είναι αυτό που κάνει πάντα την μεγάλη διαφορά. Συγκροτήματα όπως οι Onirama, οι C-Real, οι Goin’ Through, οι ΝΕΒΜΑ, η Monica, δισκογραφικές εταιρείες όπως η LYRA και πάνω απ’ όλους...το κοινό. Εσείς.
Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους εσάς που δημιουργήσατε αυτήν την αλλαγή. Που στηρίξατε τις νέες αυτές μουσικές τάσεις όχι με το να δείχνετε απέχθεια προς το ελαφρολαϊκό, αλλά δίνοντας το παρόν σε live καλλιτεχνών αυτών των νέων ρευμάτων. Συγχαρητήρια σε ανοιχτόμυαλους ιδιοκτήτες νυχτερινών clubs που τόλμησαν νέα πράγματα. Το R’n’B party της Πέμπτης στην Θεσσαλονίκη φλερτάρει με την ιδέα να γίνει θεσμός. Οι διήμερες εμφανίσεις του Μιχάλη Χατζηγιάννη έκαναν ανθρώπους σαν την Νατάσσα Θεοδωρίδου να φύγουν....νύχτα...γκρινιάζοντας και κατηγορώντας τους πάντες για την αποτυχία της εκτός απο τον εαυτό της! Και μιας και ανέφερα την συνεργασία του Μ. Χατζηγιάννη με club της Θεσσαλονίκης, θα ήθελα να εκφράσω την γνώμη μου ως επισκέπτης και μάρτυρας αυτού του αποτελέσματος. Όταν είχα πρωτοακούσει για αυτήν την συνεργασία πίστευα πως το αποτέλεσμα θα ήταν εκπληκτικό. Πως ο Μ. Χατζηγιάννης είχε την ευφυϊα να δημιουργήσει κάτι πρωτόγνωρο. Δυστυχώς διαψεύστηκα.
Ο κύριος Χατζηγιάννης δεν μπόρεσε να διαχωρίσει την συναυλία απο την εμφάνιση σε club. Δεν υπήρξε καμία προσπάθει για να «δεθεί» το ρεπερτόριο του καλλιτέχνη με τον χώρο στον οποίο εμφανιζόταν, με αποτέλεσμα το club κοινό να ασθάνεται απομονωμένο απο το όλο εγχείρημα. Η συναυλιακή συμπεριφορά δεν σταμάτησε στην ενορχήστρωση και την επιλογή του ρεπερτορίου αλλά συνεχίστηκε και στον τρόπο παρουσίασης του. Η μπάντα του Μ. Χατζηγιάννη είναι απο τις χειρότερες που έχω ακούσει τελευταία με τον κιθαρίστα να βρίσκεται ακόμη στην εποχή τως 80’s rock, τον drummer να δίνει πάντα την λάθος κίνηση στα κομμάτια και τον σαξοφωνίστα να είναι μονίμως φάλτσος. Ο ίδιος ο Μ. Χατζηγιάννης δεν έχει καμία τύχη να συναγωνιστεί το ρεπερτόριο του resident DJ του club αφού τα κομμάτια του έχουν στηθεί με τρόπο συναυλιακό. Το χάσμα μεταξύ club ατμόσφαιρας και ρεπερτορίου προσπαθεί να γεφυρώσει ο καταπληκτικός ηχολήπτης, αλλά κι αυτός δεν μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι αν τα κομμάτια δεν έχουν τους κατάλληλους ήχους και ενορχήστρωση για να ταιριάξουν στον κόσμο του clubbing. Κρίμα.
Η γεύση που μου μένει απο τον χώρο της Ελληνικής μουσικής τα τελευταία 2 χρόνια είναι γλυκιά και φρέσκια. Αν και οι τραγουδοποιοί καταφέρουν να βρουν έναν τρόπο να καρπώνονται αυτά που τους αξίζουν και όχι να τα χάνουν απο πλανόδιους πωλητές CD και απο τον μαγικό αλλά για κάποιους δηλητηριώδες κόσμο του Internet, τότε πιστεύω πως η μουσική θα βρίσκεται σε μια ακόμη πιο υγιή εποχή. Το πείραμα που έκανε ο Νίκος Βέρτης προσφέροντας το νέο του album προς πώληση μέσω των μυριάδων περιπτέρων της χώρας στέφθηκε με επιτυχία. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες νέες – για την δική μας αγορά – ιδέες, παρατείνοντας αυτην την φρεσκάδα που φαίνεται να πλανάται στον αέρα της Ελληνικής μουσικής.
Ευχαριστώ για τα visits, τα σχόλια, το κράξιμο, τις προτάσεις, τα emails. Ίσως να διαβάσετε κι άλλο άρθρό. Ίσως και όχι. Προς το παρόν…ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!
Tony
Greek CD Reviews
