Το πιο πολυσυζητημένο συγκρότημα της χρονιάς που πέρασε, οι Onirama, κάνουν το δεύτερο βήμα στην δισκογραφημένη τους πορεία. Έχοντας ανεβάσει την μπάρα αρκετά ψηλά μετά την τεράστια επιτυχία του πρώτου τους album, η "Κλεψύδρα" φαίνεται πως κουβαλάει μεγάλο βάρος στις πλάτες της. Θα τα καταφέρει; Για να δούμε...
Το album περιέχει 12 τραγούδια και ένα Intro και Outro κάνοντας τα tracks του album συνολικά 14. Πρώτο στη σείρα το intro (φυσικά!) το οποίο μας βάζει εύστοχα στο κλίμα του τραγουδιού που ακολουθεί το οποίο είναι η "Κλεψύδρα", μία όμορφη ροκ μπαλάντα. Αρκετά καλή, όχι όμως καλύτερη απο το "Μια Μέρα Θα 'ρθεις" που διασκεύασαν στο προηγούμενο τους album. Τρίτο τραγούδι το αγγλόφωνο "Maybe Tonight". Τα βιολιά στην εισαγωγή έχουν μία "Bittersweet Symphony" αίσθηση απο The Verve και δίνουν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα αλλά...μέχρι εκεί. Το κουπλέ όπως και το ρεφρέν είναι όπως η προφορά του κυρίου Μαραντίνη. Πολύ μέτρια... "Το Όνειρο" συνεχίζει την μπαλαντοειδές ύπαρξη που έχει το album εώς τώρα. Η μπαλάντα είναι αρκετά καλή μελωδικά και στιχουργικά, με αρκετά καλή επίσης παραγωγή, ακόμη όμως δεν έχει γίνει η πολυπόθητη υπέρβαση απο το καλό στο καλύτερο.
Με την "Όμορφη Μέρα" τα bpm ανεβαίνουν και η διάθεση αλλάζει, όμως το τραγούδι είναι αρκετά μέτριο και χωρίς την πολυπόθητη ατάκα που θα μας "καρφώσει" το τραγούδι στο μυαλό. Έκτο track είναι το τραγούδι με τίτλο "Σε Θέλω Σαν Τρελός". Χαρούμενο, φρέσκο και με ska επιρροές δικαίως είναι το πρώτο single του album. "Ότι Δεν Έχεις" λέγεται το επόμενο τραγούδι το οποίο ανεβάζει ακόμη περισσότερο την ένταση προσθέτοντας μια πιο pop-dance νότα στο συνολικό ηχόχρωμα του album. Δυστυχώς όμως το πολύ καλό κουπλέ δεν έχει την ανάλογη υποστήριξη απο το μέτριο ρεφρέν. Όγδοο το "Παραδώσου", το οποίο συνεχίζει την dance ατμόσφαιρα που ξεκίνησε το προηγούμενο τραγούδι. Με "χαλάει" και πάλι το ρεφρέν το οποίο δεν ξεχωρίζει σε σύγκριση με το κουπλέ (μου λείπει αυτό το "σκάσιμο" που πρέπει να γίνεται όταν μπαίνει το ρεφρέν). Στο ένατο, επίσης uptempo κομμάτι, συμμετέχει ο Νίκος Ζιώγαλας. Το κομμάτι είναι...μπερδεμένο. Δεν υπάρχει η ατάκα που θα θυμάσαι και αφού τελειώσει το κομμάτι, ούτε η μελωδία που θα σου μείνει στο μυαλό και θα την σφυρίζεις στον δρόμο καθώς περπατάς. Αυτό φαίνεται να είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα συνολικά αυτού του album.
Στο νούμερο 10 το "Μη Μ' Αφήσεις Να Σε Αφήσω". Σίγουρα είναι πολύ καλύτερο συνθετικά απο τα 3 προηγούμενα χωρίς να με αφήνει όμως με το στόμα ανοιχτό. Επίσης όλο αυτό το θέμα με το βιολί δεν είναι και το καλύτερο μου. Εντέκατος ο "Καθρέφτης". Πιο σκοτεινό απο τα προηγούμενα (συμβάλλει και σε αυτό η distorted φωνή του κυρίου Μαραντίνη στο πρώτο μισό του πρώτου κουπλέ). Το κομμάτι είναι όμως αρκετά "βαρύ" στιχουργικά και δεν πιστεύω πως θα έχει ελπίδες να γίνει hit. Ακολουθούν "Οι Φόβοι Του Πρίγκηπα" μία uptempo ροκ μπαλάντα. Είναι αρκετά όμορφο τραγούδι με το βιολί αυτή τη φορά να δένει ωραία με το όλο κλίμα. Τελευταίο τραγούδι του album ο "Αύγουστος" μία ατμοσφαιρική μπαλάντα που κλείνει το album με μια γλυκιά μελαγχολία.
Με λίγα λόγια, το δεύτερο album των Onirama ενώ έχει πολύ καλύτερη παραγωγή απο το προηγούμενο, δεν έχει τα hits που ακούσαμε στο πρώτο album. Όλα τα τραγούδια κινούνται στη ζώνη της μετριότητας, κάποια απο αυτά είναι καλά, σχεδόν κανένα όμως δεν ξεχωρίζει με την πρώτη ακρόαση. Βέβαια, με αρκετό airplay το album θα "περάσει" στον κόσμο και η μπάντα δεν θα έχει να αντιμετωπίσει κάποιο δισκογραφικό "ναυάγιο". Βοηθάει και το γεγονός πως δεν υπάρχουν πολλοί (και καλοί) αντίπαλοι στον μουσικό τους τομέα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου