requested
Η πραγματικά τεράστια αναμονή για νέα τραγούδια του Αντώνη Ρέμου έφτασε επιτέλους στο τέλος της. Το έβδομο ολοκληρωμένο album είναι πλέον γεγονός. Έχει όμως δύο πολύ σημαντικά εμπόδια να ξεπεράσει. 1. Να βγει σώο στην σύγκριση/σύγκρουση με τις προηγούμενς δουλειές του Α. Ρέμου με τον Γ. Θεοφάνους, και 2. Να κάνει αυτήν την επιστροφή όπως πρέπει να είναι. Άκρως επιτυχημένη. Θα τα καταφέρει;
Το album ξεκινά με το καταπληκτικό lead single "Ποτέ". Μία uptempo μπαλάντα, η οποία διαθέτει την κλασική μελωδία του Αντώνη Βαρδή αλλά χάρη στον πολύ έξυπνο και σημερινό στίχο του Βασίλη Γιαννόπουλου γίνετε το hit του μήνα που διανύουμε. Η ενορχήστρωση παρά το ότι θυμίζει παλιές δημιουργίες του Α. Βαρδή, ακούγοντας την σήμερα μου βγάζει έναν minimal χαρακτήρα, χωρίς περιττούς ήχους, τον οποίο βρίσκω πολύ ραδιοφωνικό. Επόμενη η σύνθεση του Στέφανου Κορκολή "Εκατό Φορές". Το τραγούδι είναι ένα ζεϊμπέκικο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κυρίου Ρέμου, θυμίζοντας παλιές καλές εποχές με Γ. Θεοφάνους. Η ενορχήστρωση του κυρίου Κορκολή εμπλουτίζεται με ηλεκτρονικούς ήχους στο βάθος του δεύτερου κουπλέ, κάτι που μας κάνει να χαρούμε, αν και δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική λεπτομέρεια στην όλη υπόσταση του τραγουδιού. Ακολουθεί το "Έχω Εσένα", το οποίο ειναι ένα uptempo pop ραδιοφωνικό τραγούδι, σαν αυτά που έκανε μόδα ο Γ. Θεοφάνους στις συνεργασίες του με τον Α. Ρέμο παλιότερα. Το τραγούδι διαθέτει ένα πολύ όμορφο και αισιόδοξο ρεφρέν, το οποίο σε συνδυασμό με την πολύ ραδιοφωνική του υπόσταση, εξασφαλίζει την επιτυχημένη πορεία αυτού του τραγουδιού απο τα FM μέχρι τα ελληνικά dancefloors. Τέταρτη, μία πιο downtempo μπαλάντα με εξίσου ραδιοφωνικό χαρακτήρα. Το "Δεν Υπάρχει Μετά" είναι ένα όμορφο τραγούδι, απο το οποίο όμως λείπει η φαντασμαγορική ενορχήστρωση που καταφέρνει να κάνει ο Γ. Θεοφάνους σε τέτοιου είδους τραγούδια. Ακόμη ένα μείον του το στιχάκι με τα "δυο σκυλιά". Με ενόχλει κάθε φορά που το ακούω. Πέμπτο το χασάπικο "Τι Νόμιζες". Η όλη στιχομυθία του ρεφρέν είναι πολύ έξυπνη, αλλά η ενορχήστρωση μας τα χαλάει. Πολυακουσμένη και χωρίς εκπλήξεις, κρατά το ρεφρέν υποτονικό παρά το ότι η μελωδία του επιτρέπει να γίνουν πολλές εκρήξεις και "σκασίματα".
Έκτο, το ζεϊμπέκικο "Παραδέχομαι". Το τραγούδι δεν με εντυπωσιαζει, δίνοντας μου την εντύπωση τόσο στον στίχο, όσο στην μελωδία και στην ενορχήστρωση πως το έχω ξανακούσει. Πίστευω όμως πως η δύναμη του ερμηνευτή θα καταφέρει να το περάσει στο κοινό. Ακολουθεί το μοντέρνο λαϊκό uptempo "Στη Φωτιά". Το τραγούδι είναι καταπληκτικό, καταφέρνοντας κάτι σπάνιο. Είναι τόσο ραδιοφωνικό, που μπορεί να ακουστεί οποιαδήποτε ώρα της ημέρας στο ραδιόφωνο, και τόσο χορευτικό, που μπορεί να ακουστεί οποιαδήποτε ώρα της νύχτας στα μπουζούκια και στα bars/clubs. Μπράβο στους δημιουργούς του. Όγδοη η μπαλάντα "Κάθε Φορά Που Σε Θυμάμαι". Πολύ όμορφο τραγούδι, στο οποίο όμως η απλοϊκή ενορχήστρωση λειτουργεί αντίστροφα σε σχέση με το "Ποτέ". Δεν διαθέτει την τεχνική των ενορχηστρώσεων του Γ. Θεοφάνους που μας αρέσει, και δεν καταφέρνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι συνθέσεις του εν λόγω συνθέτη. Στο νούμερο 9, η μαγική λαϊκή μπαλάντα "Δυο Ψέματα". Ο απίστευτος στίχος του σε συνδυασμό με την "μαχαιριά-στην-καρδιά" μελωδία του, δημιουργούν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Επόμενο το χασάπικο "Είμαι Ακόμα Εδώ". Θα το χαρακτήριζα ως ένα ζεϊμπέκικο "της σειράς". Πολυειπωμένο και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κακό τραγούδι.
Ενδέκατο, ένα ακόμη ζεϊμπέκικο. Το "Επιτέλους", είναι ένα ζεϊμπέκικο με κλασική για το είδος του ενορχήστρωση, το οποίο όμως ενυσχύει τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει ο Αντώνης Ρέμος την καλλιτεχνική του ταυτότητα τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, ως ένας λαϊκός τραγουδιστής, που διαθέτει το κύρος να εμφανιστεί και στο μέγαρο μουσικής, πλάι σε κάποιον μεγάλο συνθέτη. Ακολουθεί ένα ακόμη uptempo ραδιοφωνικό pop κομμάτι. Το "Μέχρι Το Τέλος Του Κόσμου" δεν είναι καλύτερο απο το "Έχω Εσένα", κερδίζει όμως τον ακροατή με τον "παιχνιδιάρικο" στίχο του στο κουπλέ και την ωραία ατάκα του στο ρεφρέν. Στο νούμερο 13, η μπαλάντα "Σε Περιμένω". Και εδώ, ο στίχος είναι καταπληκτικός, αγγίζει τον ακροατή και τον κάνει να ταξιδέψει με μία γλυκόπικρη γεύση. Προτελευταίο τραγούδι το "Προσωπικά". Η εξυπνάδα του τραγουδιού βρίσκεται στο γεγονός πως ξεκινά ως μπαλάντα, και μεταμορφώνεται στο ρεφρέν σε ένα υπέροχο χασάπικο. Αυτή η έκπληξη σε συνδυασμό με τον υπέροχο στίχο δημιουργούν ένα καταπληκτικό τραγούδι. Το album κλείνει με το τραγούδι "Η Αλήθεια Είναι". Μία soft midtempo μπαλάντα, η οποία διαθέτει ένα καταπληκτικό ρεφρέν, του οποίου η ατάκα τυπώνεται με την πρώτη στο μυαλό μας.
Με λίγα λόγια λοιπόν, το album-επιστροφή του Αντώνη Ρέμου είναι...μαγικό. Η ποιότητα των μελωδιών και του στίχου είναι κορυφαία. Η ενορχήστρωση δεν έχει την πολυπλοκότητα που έχει αυτή του Γ. Θεοφάνους, αλλά τα τραγούδια είναι τόσο όμορφα που σε κάνουν να το παραβλέψεις αυτό. Το είδος των τραγουδιών που υπάρχουν στο album, φαίνεται να έχει επιλεγεί με πολύ σκέψη και προσοχή. Είτε είναι κλασικό λαϊκό, είτε ελαφρό pop, είτε ελαφρολαϊκό, συνοδεύεται πάντα απο μία ποιότητα που δίνει την δυνατότητα στον κύριο Ρέμο να κινείται επιτυχημένα ανάμεσα σε clubs, μπουζούκια, συναυλίες και εμφανίσεις στο μέγαρο μουσικής. Τολμώ να πω πως μέχρι στιγμής είναι το κορυφαίο album του έτους 2008.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5/5
www.antonisremos.com
requested
